|
17 juni, Hermitage 30.000 mensen binnen en wij staan alleen dankzij Vladimir
Deel 15
We hebben inmiddels heel veel gezien en gedaan. De Hermitage is geweldig. Vonden wij de gebouwen van het voormalige Winterpaleis aan de buitenkant al mooi. Wat je binnen ziet is met geen pen te beschrijven. Je komt aan alle kanten ogen tekort. Als je nagaat dat schilders als Pieter Breughel,Frans Hals, Paulus Potter, Jan Steen en anderen als “minor” Hollandse schilders worden beschouwd kun je nagaan wat de kwaliteit van de rest van de schilderijen is, waaronder 42 Rembrandts. De zalen waarin een en ander is tentoongesteld zijn ongelofelijk rijk ingericht met muur- en plafondschilderingen, ornamenten en zuilen van allerlei verschillende soorten marmer en graniet. Er is een rode en gouden kamer, bal- en troonzalen, een malachite (groen soort Russisch marmer) zaal en onze favoriet: een prachtige in hardhout uitgevoerde bibliotheek. Al deze ruimtes( in totaal 1057) worden ook gebruikt als museumruimte voor de enorme hoeveelheid kunstschatten.Natuurlijk hebben we lang niet alles gezien. Men zegt dat je daar minimaal een jaar voor moet uittrekken. De Kunstkammer, het rariteitenkabinet van Peter de Grote, is het bezoeken waard. Een niet zo groot museum met een tentoonstelling van de verschillende culturen op de wereld. Het rariteitengedeelte is maar klein en bevat veel(delen van) dieren en mensen met afwijkingen op sterk water.
We hebben een Russische Folkshow gezien met veel zang en volksdansen. Het Zwanenmeer door een Russisch balletgezelschap in het Bolsjoj Drama theater in onze privé loge was een belevenis. Het klassieke concert in het kader van de Witte Nachten in de geheel in wit ingerichte Smolny Cathedral bleek verrassend ook een stuk van Sibelius te bevatten met de Hollandse Jeanine Jansen als soliste. Met de Australische componist van één van de andere uitvoeringen hebben wij vóór aanvang van het concert nog een tijdje staan praten, dat gegeven toen nog niet wetend. We zullen niet alles kunnen bezichtigen wat we willen. De reden hiervoor lees je verderop in dit verslag.
Aan ons vorige verslag over het
openbaar vervoer kunnen we inmiddels de taxi, de personenbusjes en de ambulance
toevoegen.
Neem je de taxi dan word je als buitenlander standaard getild voor wat betreft
de ritprijs. Vóór instappen eerst de prijs vragen. Een gezegde is hier dat je
altijd de 5e taxi moet nemen. En dat klopt ook. De eerste 3 á 4
vragen standaard 500 Roebel ongeacht de bestemming lijkt het wel en dan komt er
een die de redelijke 100 of 150 Roebel vraagt.
Grote hoeveelheden kleine personenbusjes(ca. 13 personen maximaal) scheuren door de stad en stoppen overal waar iemand een hand opsteekt. Ze hebben een groot nummer van hun route en de straten die ze aandoen op de zijkant. Het gaat snel en redelijk comfortabel. Je moet alleen wel zelf uitvinden welk busje welke route volgt.
Met de ambulance hebben we ook mogen meerijden. Op vrijdagavond na het concert van de Witte Nachten gaan we terug naar de boot. Het regent en we hebben onze nette kleding en niet-slipvaste schoenen aan. Rens wil op de boot stappen, een voet glijdt weg en hij valt met zijn ribbenkast behoorlijk hard op de preekstoel.Voor diegenen die Rens(niet) kennen; hij was niet dronken. Binnen enkele minuten groeit er een bult ter grootte van een halve appel op zijn onderste ribben. We bellen Vladimir uit zijn bed en laten hem een dokter bellen. Deze komt met de ambulance naar de jachthaven, bij het opstappen van de boot valt zijn stethoscoop in het water, onderzoekt Rens zijn ribbenkast, vermoedt gebroken ribben en geeft een pijnstillende injectie om vervoer naar het ziekenhuis voor röntgenfoto’s mogelijk te maken. Rond half drie ’s nachts arriveren we dan in het “State Institute voor Traumatology” waar foto’s worden gemaakt. De ribben blijken niet gebroken, wel is het kraakbeen beschadigd. Dit horen we van Vladimir die we tot twee maal toe wakker hebben gebeld om voor ons te vertalen. De dokter spreekt alleen Russisch en een van de ziekenbroeders zéér beperkt Engels. Men wil Rens opnemen ter observatie. Het zou kunnen dat hij nog ademhalingsproblemen krijgt. Eventueel mag hij ook terug naar de boot, maar dan zonder verantwoordelijkheid van de arts. Het gratis “Institute” voldoet, voorzichtig gesteld, niet aan de normen die wij vanuit Nederland kennen. We nemen dus een taxi en zijn rond 04.00 uur terug op de boot.
Na een paar uur slaap nemen we op advies van een medewerker van het Nederlandse Consulaat een taxi naar de American Medical Clinic, dat er fantastisch goed uitziet, en wordt Rens opnieuw onderzocht. De diagnose –geen breuk- wordt bevestigd en met medicijnen tegen pijn en mogelijke onderhuidse bloedingen gaan we terug naar de boot. Over een paar dagen terug voor controle. Rust voor de komende 10 tot 14 dagen moet de rest doen.
En dan hier het toegezegde St. Petersburg en de auto:
Het roest, maakt herrie, stinkt verschrikkelijk, heeft wielen, piept bij het remmen,heet Lada of haar Russische equivalent en scheurt door de stad. Zie hier een beschrijving van een groot deel van het wagenpark in St. Petersburg. Autorijden in de stad is een gebeuren waar we nog steeds met verbazing en zonder ons te vervelen naar kijken als we op een terras zitten of op de trolleybus wachten.There is only one rule: there are no rules, lijkt het wel. Iedereen rijdt standaard zo hard mogelijk( het maximum van 60 km/uur wordt beschouwd als minimum); rechts en links inhalen is gewoon. Je gaat zo hard mogelijk op een stoplicht af, anders schiet een mede weggebruiker vlak voor je op jouw baan om één plekje dichter op de zebra te staan. Stoppen voor de witte stopstreep doe je nooit.
Dat doe je op de zebra, want:
OF:
Door rood rijden doet dus haast niemand.
Strepen op de weg zijn overbodig. Niemand trekt zich daar iets van aan. Van twee rijstroken maak je er gewoon drie en soms kun je zelfs met z’n vieren naast elkaar tenzij één van de rijbanen wordt gebruikt als parkeerplaats. Er zijn namelijk ook geen parkeerregels lijkt het wel. Een aantal jaren geleden was het overal betaald parkeren aan parkeerwachters. Deze staken zoveel in eigen zak dat dat is afgeschaft en parkeermeters zijn besteld. Die zijn er echter nog niet en dus is parkeren vrij is de stelling van de automobilisten want de politie voert geen controles uit. Waar het maar kan wordt er geparkeerd: bij bushaltes, op de stoepen en ook de rijbanen voor rechtsaf slaan zijn erg geliefd. Een deeloplossing is gevonden in erg hoge stoepranden zodat auto’s dan niet de stoep op kunnen. Een uitrit, met verlaagde stoeprand, bij een gebouw creëert dan meteen weer twee parkeerplaatsen op de stoep: één op de stoep vóór de verlaging en één erachter. Creatief zijn de St. Petersburgers absoluut.
Toen we al die wrakken zagen rijden hebben we Vladimir voorzichtig verteld dat wij in Nederland een APK keuring kennen voor auto’s van drie jaar en ouder. Iets soortgelijks kennen ze hier ook maar “the governor might be a little corrupt in this matter” ofwel een keuringsbewijs is altijd te verkrijgen.
Fietsen in een buitenwijk hebben we één keer gedaan om boodschappen te gaan doen. Dat is niet echt een succes. Op de weg worden we heel boos aangekeken door de automobilisten, op de stoep door de voetgangers. We zullen dat niet vaak doen hier.
Over een paar dagen, afhankelijk van weer en gezondheidstoestand van Rens, hopen we toch te kunnen vertrekken naar Haapasaari in Finland.
Mogelijk is dit dus het laatste verslag vanuit St. Petersburg.
En toch:
Zdjesj fantastistjeskij
Da sviedaanja
|
|
17 juni, Hermitage 30.000 mensen binnen en wij staan alleen dankzij Vladimir