Door: Rita Geisler; eerder gepubliceerd in VVZ-Nieuws 2004-3 en 2004-4 van de Vereniging Vrouwen Zeilen.

 

De Colin Archer Memorial Race(CAMRace) is een tweejaarlijkse zeilrace van Lauwersoog naar Larvik in Noorwegen.De start is op zaterdag 10 juli 2004.

Schipper: Rens Borsboom. Co-schipper Winny Borsboom. Wachtleider Rita Geisler. Bemanningsleden: Dodo Koenen en José Melis.

Deel 1:

Op zaterdag 10 juli gingen Winny en ik om 07.30 uur naar de briefing. Eerst een welkomstwoord en daarna een uitgebreid weerbericht. Wind genoeg de komende dagen. Noord tot noordwest 6 bft en op zaterdagavond toenemend. Voor de rest van de dagen zou het 6 bft blijven. Behalve op dinsdag, want dan verwachten ze een windstilte in het Skagerrak. Daar hebben we niets van gemerkt want waar wij toen zaten waaide het 7 bft met uitschieters naar 8.

Om 11 uur vertrokken we uit de haven en Ineke Reede zwaaide ons uit vanaf het havenhoofd. Helaas ging de tocht voor haar niet door in verband met knieklachten.10 minuten vóór de start ging het nog harder waaien en regenen. Hoe is het mogelijk? Om 11.45 uur lost een legertank vanaf de kant het startschot!  Daar gaan we…. Met ons motto: veiligheid voorop, het moet leuk blijven en het kan dat we Larvik halen, maar niets moet. Na 10 minuten mocht de motor bij omdat de organisatie het veiliger vond om iedereen op een verantwoorde manier het Westgat te laten uitvaren. Een perfect besluit!

We hadden om beurten een wacht van 4 uur. In een perfect in elkaar gezet rooster kon je zien wanneer je wacht had. Omdat Rens schipper was, draaide hij één x ’s middags mee en één keer ’s nachts.Om de twee uur wisselde er dus één(van de twee) van wacht.

Tegen 16.00 uur gaan we de Texel-Elbe Traffic lane over en tegen die tijd was Dodo zeeziek. Rens en ikzelf kregen ook een tikje mee. Er stond een rare en vervelende golfslag. Koers 320 graden. Om 22.00 uur verlegden we onze koers naar 20 graden en de rare golfslag verdween maar het bleef 6 bft waaien. Het wacht draaien werkte perfect en we wisselden elkaar steeds af: sturen, navigeren, logboek en kaart bijwerken, navtex uitlezen, opletten op andere schepen, thee maken, sultana’s eten en natuurlijk slapen. Wil je fit blijven, dan moet je echt de 4 uur dat je geen wacht hebt gaan rusten op een stampend schip, hoog aan de wind met een snelheid van 7 tot 8 knopen en een windsnelheid van een dikke 6 bft.

Na 144 mijl besloten om een slag naar het westen te maken om later wat meer ruimte te hebben bij het invaren van het Skagerrak. Koers 250 graden. De zeeziekte van Dodo werd niet minder maar ze draaide al haar wachten mee. Ik was alleen in het begin even ziek maar daarna heb ik nergens meer last van gehad. Winny en José hadden nergens last van en José dacht zelfs aan een zuurkoolschotel met worst! Na een paar uur gingen we weer 20 graden varen. De Kalimera heeft ons twee keer gekruist op deze koers. We moesten hoog aan de wind blijven varen en de golven bouwden zich alleen maar op. De Touch of Wind leek af en toe een onderzeeër. Er kwam nog een rif in het grootzeil en de fok werd nog kleiner.

In deze nacht hadden we een ware wind tussen 28 en 32 knopen, dat is 7 bft. De golven waren inmiddels, en ik overdrijf echt niet, 4,5 tot 5 meter. Wat een geweld, wat een ervaring om op deze golven te zeilen. Dit kunnen ze ons nooit meer afpakken. Helaas breekt de ophanging van het gasfornuis af en het toilet pompt steeds moeilijker door. De navtex geeft de melding : Fischer soon 8bft! Om 07.00 uur op maandagmorgen nam Rens het besluit om de koers te verleggen naar Thyboron. Het zou nog zeker 24 uur varen zijn voor we in Larvik zouden aankomen. Ons motto was: veiligheid vóór alles! Zeemanschap is óók weten en voelen waar de grens ligt en daarnaar handelen ook.

Tegen 12.00 uur verscheen Thyboron aan de horizon. Met dood tij varen we Thyboron binnen en daarom stond er ook weinig golfslag in de havenmonding. We hadden er 50 uur opzitten, 300,1 mijl op het log gevaren, hoogste ware wind 38 knopen, hoogste surfsnelheid 10 knopen op naam van José, liters thee, pakken sultana’s en last but not least een geweldige ervaring voor iedereen.

Na het verschijnen van de volgende VVZ-Nieuws in december 2004 zal ook het vervolg op deze site worden geplaatst. “ volgende keer horen jullie meer over Thyboron en ik vertel wie op weg naar Larvik het snelheidsrecord surfen breekt. Spannend! Ook lezen jullie over onze aansluitende zeiltocht door de fjorden en het bezoek aan Oslo.”

Deel 2:

Moe maar wel voldaan kwamen we aan in Thyboron. We waren niet de enige van de deelnemers die hier naar binnen zijn gevaren. Er lag nog een boot waar tijdens de race de buiskap door wind en water bijna van boord was geslagen. Zij hadden liters water naar binnen gekregen. Een andere deelnemer heeft de race moeten staken omdat een van de opvarenden met z'n ribben tegen het gasfornuis was geklapt en op zee met een helicopter van boord is gehaald.Na een borrel en wat hapjes namen we de hele tocht nog eens door. We hebben het allemaal perfect gehad. Na het eten doken we in onze kooien. Morgen weer een dag.

Na het ontbijt zijn we een wasserette op gaan zoeken en hebben de nodige wassen gedraaid. Rens ging direct aan de slag om het fornuis en het toilet te repareren. We zijn twee dagen in Thyboron gebleven, omdat het 6 tot 7 bft bleef waaien. Dat hebben we ook geweten want de "Touch of Wind" werd een "Touch of Sand". Kilo's zand van het strand waaiden op de boot.

Nadat we al het zand hadden weggespoeld, maakten we ons klaar voor het vervolg van onze tocht naar Larvik. We gingen weer wacht draaien en hoopten op een gunstige wind. Maar dat was ijdele hoop. We moesten hoog aan de wind blijven varen en na een paar uur ging het weer steeds harder waaien. Rif in het grootzeil, en de fok nog wat ingedraaid.

Toen we het Skagerrak naderden waren de golven weer meters hoog. En dat niet alleen, we kregen ook te maken met freak waves. Ik zat net in de kuip toen ik zo'n golf zag aankomen die dwars op alle andere golven lag. Een prachtig gezicht. Maar toen hij brak op de boot kwamen er liters water over me heen. Jose zat in de ingang van de kajuit en na het neerkomen van al dat water hoorden we pffff en we schoten allemaal in de lach, want Jose was ineens een Michelin-vrouwtje geworden. Haar automatisch opblaasbaar zwemvest blies zich spontaan op. Maar veiligheid voorop: er waren reserve patronen aan boord.

De "Touch of Wind"  surfde op de golven en iedereen probeerde het surf record te breken. Allemaal haalden we meer dan 10 knopen. Rens werd de winnaar met 10,9. Zo gingen we de nacht in. Slapen, navigeren, concentreren en ZEILEN! Na middernacht werd de wind wat minder en tegen de ochtend, toen we Noorwegen aan de horizon zagen, was de wind bijna verdwenen. Na 162 mijl in bijna 24 uur liepen we Larvik binnen, waar het grootste deel van de vloot nog lag. We hebben het gehaald, al was het met een tussenstop in Thyboron. Een hele prestatie in deze omstandigheden.

In Larvik kwam Ineke aan boord en we maakten plannen om de volgende dag te vertrekken naar Oslo. We kozen ervoor om door de fjorden te varen en niet rechtstreeks naar Oslo te gaan. Wat een landschap! Met alleen de fok, de Peer Guint suite op de achtergrond en een stralende zon gleden we door 't water. Zoiets moet je meegemaakt hebben. iedereen was er stil van. We meerden af in Tonsberg waar Dodo de volgende dag van boord ging omdat ze weer moest gaan werken. In de stromende regen brachten wij haar naar de trein.

Wij vertroken pas om 18.00 uur omdat de brug niet eerder draaide. Door de fjorden ging het richting Horten waar we om 23.00 uur in opkomende mist veilig binnen voeren. Van hieraf is het nog een klein dagje varen naar Oslo. We maakten gebruik van het tunneleffect. Dat wil zeggen dat je rond het middaguur een luchtstroom krijgt in de fjorden richting Oslo. Omdat het niet hard waaide ging de spinnaker omhoog. Wat een luxe: wind, zon, wijntje en een goed gezelschap. Omstreeks 17.00 uur lagen we in de haven vlak voor het beroemde stadhuis waar elk jaar de Nobelprijzen worden uitgereikt.

Jose en ik gingen de volgende dagen Oslo verkennen. Allereerst naar de Holmenkollen: de beroemde skispringschans. Wij hebben daar ook in een simulator gezeten zodat je het gevoel kreeg dat je met duizelingwekkende vaart een ski-slalom maakt. Toen Jose naar buiten kwam zei ze " nou, ik zit liever op zee met windkracht 7 dan hierin". Die dag zijn we ook nog naar het beroemde Vigeland beeldenpark gegaan. Prachtig! Oslo is een geweldig mooie stad met ontzettend veel kunstwerken, musea en attracties. Alles is perfect geregeld. We hebben dan ook weer vele foto's gemaakt.

De laatste dag hebben we nog een bezoek gebracht aan het Munch museum en aan het stadhuis met een prachtige hal die helemaal beschilderd is. Daarna hebben we de veerboot genomen naar Bygdoy waar we het Kon-Tiki museum hebben bezocht. Hier ligt de replica van de Kon-Tiki van Thor Heyerdahl samen met een replica van de Ra.

De volgende dag hebben we afscheid genomen van Winny en Rens en gingen met een luxe en snelle trein naar het vliegveld. Na een zeer korte vlucht kwamen we veilig aan in Rotterdam, waar het rond 20.00 uur nog 30 graden was.

Winny en Rens: bedankt voor de geweldige gastvrijheid, gezelligheid en de kans om met zo'n race mee te doen.

Rita Geisler.

Voor informatie over de Vereniging Vrouwen Zeilen:  zie relevante links in het hoofdmenu.

 

.

Lauwersoog

home